Ταυτότητα

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ
Σύνολο προσώπων, κανόνων και δράσεων σε συνεχή κίνηση και εξέλιξη.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
Ιθαγένεια που εκτίνεται ως την οικουμενικότητα.

ΘΕΑΤΡΟΥ
Το «ποιείν» και το «πράττειν» της δραματικής τέχνης.

ΑΙΧΜΗ
Το εργαλείο και το όπλο, ο υπαινιγμός και η οξύτητα, η καταγγελία και η  πρωτοπορία.

Μπορεί τίτλος να υποδηλώνει το στόχο, αλλά δεν προεξοφλεί το αποτέλεσμα. Από κρίνεται μόνον επί σκηνής. Όσοι, λοιπόν, «πορεύονται κατά «τέχνην» έχουν να διανύσουν την απόσταση από τις αξίες που πρεσβεύουν, ως την πραγμάτωση τους. Κι εμείς, άλλο είμαστε, παρά απλοί οδοιπόροι σ’ αυτόν το μακρύ, τον ατελείωτο δρόμο.

Ωστόσο, η «Προς Διόνυσον» διαδρομή περνάει από πολλές Συμπληγάδες. Στην κλασσική αρχαιότητα το θέατρο αποτελούσε την κορύφωση της ζωής του άστεως.Στις σύγχρονες κοινωνίες είναι δέσμιο των οικονομικών αναγκών και παγιδευμένο στους κανόνες της αγοράς. Ήδη, στον ευρύτερο χώρο της τέχνης δημιουργούνται αλυσίδες παραγωγής, προβολής και διακίνησης αναλώσιμων «πολιτιστικών» προϊόντων, ενώ, η μεθοδευμένη ειδωλοπλασία προάγει στην ειδωλολαγνεία. Αυτή η διαδικασία τυποποίησης και πολτοποίησης, καταργεί την ταυτότητα, την ετερότητα και την ποικιλία και ευτελίζει την τέχνη.

Σε όλα αυτά συντελεί και μια στρεβλή και κοντόθωρη περί ανάπτυξης αντίληψη, που καλλιεργεί τη λατρεία στα φετίχ των μεγεθών, των αριθμών και των δεικτών. αλλά αδιαφορεί για τη διάσταση της ποιότητας. “Όμως, τα εύθραυστα ιδανικά του ευδαιμονισμού και του χυδαίου καταναλωτισμού, απλά αποδομούν την κοινωνία και οικοδομούν τον μονοδιάστατο και μικροδιάστατο άνθρωπο. Μόνον όταν αυξάνεται “το της ψυχής πτέρωμα». ο άνθρωπος προσεγγίζει το ιδεώδες του «βέλτιστου βίου. Σ’ ένα τέτοιο αφιλόξενο περιβάλλον, η θεατρική πράξη ασφικτιά. Αλλά όσο περισσότερα είναι τα εμπόδια, τόσο πληθαίνουν τα κίνητρα για αντίσταση και αντίδραση. Τα ισχυρά απορρυπαντικά της αγοράς ματαίως προσπαθούν να κάνουν αόρατους εκείνους που «λεκιάζουν» το τυποποιημένο κοστούμι της πολιτιστικής ομοιομορφίας. Από τη γενέθλια γη του θεάτρου δεν λείπουν οι σταυροφόροι και οι ακρίτες του θεατρικού πολιτισμού μας. Αυτοί που αγωνίζονται τον καλόν αγώνα και έχουν κάνει το Θέατρο αίρεση βίου.

Η δική μας θεατρική “αιχμή» συνοψίζει και συμβολίζει τη θέση, τη  στάση και τη δράση μας. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θητεία, και διακονία του θεάτρου. Μι συνέπεια  και ευθύνη. Και κάτι ακόμη μια κατ’ εξακολούθηση παραβατική συμπεριφορά στους εξωκαλλιτεχνικούς νόμους της αγοράς. Με πλήρη επίγνωση των συνεπειών και των Θυσιών που συνεπάγεται τούτο.

Κώστας Πολιτόπουλος                                       Γιάννης Νικολαΐδης